بررسی ساختار روایی منظومه سوز و گداز نوعی خبوشانی با تکیه بر نظریه ژپ لینت ولت

ستی­ نامه ­ها بخشی از ادبیات کهن پارسی را تشکیل می­ دهد که به شدت تحت تأثیر ادبیات هند قرار دارد. سوز و گداز نوعی خبوشانی یکی از این منظومه ­هایی است که از حیث درون مایه به این مسئله می­ پردازد. نگاهی به ساختار این اثر نشان می ­دهد که شاعر با استفاده از شگردهای ویژه­ ای این داستان را به رشته نظم در آورده است؛ تا جایی که اگر به صورت دیگر روایت می شد، حلاوت داستانی آن از بین می­رفت. برای تحلیل شیوه روایی سوز و گداز از نظریه ژپ لینت ولت، منتقد فرانسوی بهره برده­ ایم. با توجّه به این چارچوب، از حیث پیرنگ یا طرح داستانی، تنها نقصانی که در منظومه وجود دارد، فقدان نیروی سامان دهنده است که البته لطمه ­ای به پیکره اصلی آن وارد نکرده است. از جهت گونه روایی، منظومه سوز و گداز اثری ناهمسان و متن­نگار است که زاویۀ دید صفر روایت کننده آن است؛ بنابراین صورتی از خدای گونگی راوی در آن دیده می­شود که به خواننده مجال می­دهد از کلیه کنش­های درونی و بیرونی شخصیت ­ها مطلع گردد؛ لذا بُعد غنایی اثر به لحاظ این ساختار روایی منحصر به فرد، خصوصاً در لحظه سوزاندن عروس و داماد به اوج خود می­رسد.